Disseksie II IV (Φ11)
Vernaamste kliniese aanduidings van eksterne fiksasiestelsel
II-graad of III-graad oop fraktuur
Ernstige ruggraatfrakture en aangrensende gewrigsfrakture
Besmette nonunion
Ligamentbesering-tydelike oorbrugging en fiksasie van gewrig
Vinnige I-stadium fiksasie van sagteweefselbesering en frakture van pasiënte
Bevestiging van geslote fraktuur met ernstige sagteweefselbesering (ontwikkelende besering van sagteweefsel, brandwonde, velsiekte)
Enkelbevestiging 11mm
Elmboogbevestiging 11mm
Femur bevestiging 11mm
Bekkenfiksasie 11mm
Ander aanduidings van eksterne fiksasiestelsel:
Artrodese en osteotomie
Korreksie vir liggaamsas-belyning en swak liggaamslengte
Komplikasies van eksterne fiksasiestelsel:
Infeksie van skroefgat
Scanz skroef los
Radius bevestiging 11mm
Dienslig
Tibia-bevestiging 11mm
Geskiedenis van eksterne fiksasie
Die eksterne fiksasietoestel wat in 1902 deur Lambotte uitgevind is, word algemeen beskou as die eerste "regte fikseerder".In Amerika was dit Clayton Parkhill, in 1897, met sy "beenklem" wat die proses begin het.Beide Parkhill en Lambotte het opgemerk dat metaalpenne wat in been geplaas is, uiters goed deur die liggaam verdra word.
Eksterne fikseerders word dikwels in ernstige traumatiese beserings gebruik, aangesien dit vinnige stabilisering moontlik maak, terwyl dit toegang tot sagte weefsels wat moontlik ook behandel moet word, moontlik maak.Dit is veral belangrik wanneer daar aansienlike skade aan vel, spiere, senuwees of bloedvate is.
'n Eksterne fiksasietoestel kan gebruik word om gebreekte bene gestabiliseer en in lyn te hou.Die toestel kan ekstern verstel word om te verseker dat die bene in 'n optimale posisie bly tydens die genesingsproses.Hierdie toestel word algemeen by kinders gebruik en wanneer die vel oor die fraktuur beskadig is.